Kurt ile Çiftlikteki At Masalı
Kurt ile Çiftlikteki At Masalı
Bir varmış bir yokmuş. Bir zamanlar buralardan uzaktaki bir ormanda bir kurt yaşarmış. Bu kurt uzun zamandır et bulamadığından ot yiyerek karnını doyuruyormuş. Bir gün yine kendine yemek ararken, etrafı yulaf tarlaları ile çevrili bir çiftlik görmüş. Belki yiyebileceğim hayvanları vardır diye, çiftliği gözetlemeye başlamış. Çiftlikte çok güzel atların olduğunu görmüş. Ama çiftliğin etrafı yüksek çitlerle çevrili olduğu için, çiftliğe girmeye bir yol bulamamış.
Kendisi giremiyorsa, içerdekilerin dışarı çıkmasını beklemeye başlamış. Bir gün beklemiş çıkan yok. İkinci gün beklemiş yine çıkan yok. Başka bir çare bulmalıyım, diye düşünmüş ve sonra aklına bir fikir gelmiş.
Uzakta otlayan bir ata seslenmiş:
“Hey! At kardeş, bir bakar mısın buraya! Sana söyleyeceklerim var,” demiş.
At, çite yanaşmış ve:
“Buyur Kurt kardeş! Ne diyeceksin bana,” diye sormuş.
Kurt:
“At kardeş, bak burada çok güzel yulaf tarlası var. Sen tarlaya girip yemek istersin diye tarlaya bile girmedim. Tam da senin ağzına layık. Bu yulafları çiğnerken, ağzından çıkacak olan ‘hart’ ‘hurt’ sesleri kim bilir kulağa ne güzel gelir” demiş.
At:
“Kurtlar yulaf yiyebilseydi, daha inandırıcı olabilirdin,” diye cevap verip, kurdun iştahını kursağında bırakmış.
Kurt, atı kandıramayacağını anlayınca arkasını dönüp, geldiği ormanına geri dönmüş. Kurt ile At masalımız da burada sona ermiş.
*Kendimize faydası olmayan bir şeyi başkalarına vermenin bir erdemi yoktur. Önemli olan, kendimizin de ihtiyacı olan şeyleri, ihtiyacı olanlarla paylaşabilmektir. Allah (cc) zenginlerin kazandıkları şeylerde fakirlerin de payının olduğunu belirtir. Şöyle ki Allah kimini varlık vererek, kimine yokluk vererek sınar. Örneğin Allah, birine çok para veya mal nasip ettiğinde, o kimseden kendisine şükür etmesini ve sahip olduklarını ihtiyaç sahiplerine paylaşmasını ister. Bunları yapmaz ise vay onun haline……
Kaynak: Ezop Masalları , Kurt ile Çiftlikteki At Masalı.
