Kurt ile Çiftlik Köpeği Masalı

Kurt ile Çiftlik Köpeği Masalı

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde uzak bir memlekette bir zamanlar bir kurt varmış. Bu kurt karnı acıktığında ormandaki çiftliğe girer, koyun, keçi, tavuk ne varsa yermiş. Çiftlik sahibi kurtla baş edemeyince, hayvanlarını korusun diye iki güçlü köpek alıp çiftliğinde beslemeye başlamış. O günden sonra ise kurt, çiftlikten bir şey aşıramaz olmuş. Günler aylar geçmiş, kurt o kadar acıkmış ki ot yemeye bile başlamış. Ormanda yiyecek birşeyler ararken bir köpek görmüş. Ama ne köpek! Kerli ferli, yağlı besili, parlak tüylü bir köpekmiş.

Kurt: -“Bu köpek yolunu kaybetmiş besbelli. Saldırıp yemek ne güzel olurdu şimdi,” diye düşünmüş.

Ama köpeğin kolay lokma olamayacağını da kısa sürede anlamış. Ne yapsam ne etsem diye düşünürken en iyisi buna dost gibi yaklaşayım. Fırsatını buluncada saldırırım, diye düşünmüş.

Sonra köpeğe doğru yaklaşıp:

– Merhaba dostum. İyi ense yapmışsınız Maşallah! demiş.

– Siz de benim gibi besili olabilirsiniz bayım, demis kopek. Benim gibi beslenin.

Bırakın şu ormanları, beni dinleyin. Yaşamak değil bu sizlerinki. Hep böyle sefil, perişan, serseri. Açlıktan ölmek hepinizin kaderi. Nedir bu canım? Ne rahat uyku, ne rahat lokma! Her şeyiniz can pahasına. Gelin benimle de dünya varmış deyin.

Kurt sormuş:

– Orda işim ne olacak benim?

– Hiç canım, demiş köpek, işten değil. Fakir fukaraya saldırmak, çiftlik adamlarına kuyruk sallamak, Efendine hos gorunmek, hepsi bu kadar. Buna karsılık yağlı yemekler. Bütün artıklar senin. Tavuk kemiği mi istersin, guvercin, bıldırcın kemiği mi istersin! Üstelik sırtın okşanır sabah akşam.

Kurdun ağzı kulaklarına varmış. Gözleri dolmuş sevinçten. Ama Kurdun gözü, köpeğin boynundaki ize takılmış ve:

– Bu da ne izi? demiş.

– Hiiç, demiş köpek.

– Hiç, ama ne?

– Değmez söylemeye, nenize gerek?

– Söyleyin canım, merak ettim.

– Tasmanın yeri olacak, hani bağlıyorlar ya arada bir.

– Neee? Bağlıyorlar mı? Diye sormuş kurt; öyleyse her istediğiniz yere gitmek yok!

– Her zaman yok, ama ne çıkar bundan?

– Ne mi çıkar? Bundan çıkar ne çıkarsa! Sizin olsun eti de, kemiği de. Dünyaları verseler yokum ben bu işte. Böyle dedikten sonra Kurt, köpeğin yanından ayrılmış. Hem de arkasına bakmadan. Çünkü kurt, özgür ruhlu bir hayvandır, açlıktan öleceğini bilse gene kendi rızasıyla boynuna tasma taktırmaz.

İşte böyle çocuklar. Özgür ruhlu olan insanlar da böyle kurtlar gibi bir yere bağlı kalmak istemez, kendi istedikleri gibi bir yaşam isterler.

Kaynak: La Fontaine Masalları, Kurt ile Çiftlik Köpeği Masalı.